Widzę że to nic nie daje... czasem mnie bierze taki ból wewnętrzny.
Wstaję żyję normalnie i w sercu mam coraz większy smutek...

Brakuje mi tej iskry w oku tej radości tego uśmiechu lekkości...

Miało być tak pięknie i dupa.

Znowu zaczynają mnie piekielne swędzieć nogi... czyżby ten progesteron co wybrałam leczniczo już się skończył? Już okres skrócił się... To mnie....
Czemu?
Tyle się staramy i nic

Aniołeczku.... tak tęsknię za Tobą... :(
I nic zrobić nie mogę.
I mam ponoć zachowywać się normalnie, "bo nie ja pierwsza i nie ostatnia"... - głupie tłumaczenia społeczeństwa!

; (

Każdy nowy okres który przychodzi, przysparza wielki ból w sercu...

I smutek w sercu zaś...
Kolejna porażka
Kolejna starta nadziei... :(

To nie wina nikogo. To mnie szarpia takie  straszne emocje... wczoraj całą noc łzy mi z oczu leciały,  dzisiaj od rana podobnie...
Ten stres który w sobie odczuwam jest niewyobrażalny... paraliżuje mnie, życie utrudnienia. Moje emocje mną mega miotają... potrafilabym płakać i za chwile być zadowolona. Ale przecież nie mogę się rozbeczec w dzień bo by zaś wszyscy w koło zaczęli truć gadać tłumaczyć itp więc trzymam - wytrzymam. Muszę.

Ostatnio co ciągle chodzi mi po głowie to tylko to że chciałabym być kochana...
Brakuje mi tego strasznie. Tego zapewnienia od najważniejszych osób że mimo wszystko kochają mnie....
Każda z tych osób ma wizję... Ale ja w tych wizjach czuję się jak statysta... niby jestem Ale mnie ani nie widzą ani nie słyszą... jestem dla nich tłem które powinno zachowywać się tak jak oni chcieli by... I zapominają o mnie... I o tym co ja chcę. A przecież ja też mam swoją "wizję"...

...

Czuję się nie zrozumiana...
Chciałabym wyjść i by ślad po mnie zaginął.
Każdy ma na mnie wizję. Nikt nie chce zobaczyć mnie.
Kotecek nie wierzy we mnie, w nas. Choć tego nie widzi stał się mega agresywny. Nie pozwala mi na byście sobą, musi grać pierwsze skrzypce zawsze i ofiarę robi ze siebie. A mnie to mega złości....
Człowiek martwi się myśli. A tu ja zła. Nie da się mnie urobic. Inni dobrzy tylko nie ja i nie moje życie zachowanie.
Naprawdę gdybym mogła to bym wyszła i zginęła, dla wszystkich. Tak było by najlepiej.
Każdy widzi siebie. Nikt nie widzi mnie.
Każdy chciał by bym robiła dobrze dla nich. Nikt nie jest w stanie zrobić dla mnie. Przyjąć mnie zobaczyć pozwolić coś powiedzieć pozwolić być sobą...

Czuję się nie kochana przez ludzi.